Yıkık Şehrin Öyküsü...

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir durumdayım…Yaşadığımı tam anlamıyla telaffuz edebileceğim kelime mevcut mu?Sanmıyorum…Varsa da ben bilmiyorum…’Hayal kırıklığı’ olabilir mi? Ya da ‘güven yitimi’? Belki ‘bezmişlik’? Belki ‘yorgunluk’?...Aslında çoktan seçmeli cevapların sonundaki şık gibi,hepsi…

Uzuuuuuuuunnnn uzun anlatmaya mecali de olmuyor insanın hani…Tek bir kelime olsa,’neyin var?’ diye sorduklarında ‘şuyum var’ diyebilsem keşke…Ama bir tanesini söylesen,diğeri eksik kalıyor…En can acıtanını söylemem gerekiyomuş ya hani,iyi de bunların hepsi canımı acıtıyor…Evet belki bu olabilir,benim canım acıyor…Alt başlıkları çok sadece,ama işin özü bir; benim canım acıyor…

Kalbimde koccaaaaa bir kütle var sanki…Ordaki ağarlık sürekli rahatsız ediyor beni…İçine baktım nedir bu ağırlık diye bir de ne göreyim? Kalbimin yeşil alanı kalmamış…İnşaat dolmuş her yeri…İzinsiz yapılar çoğunlukta üstelik… Bir de bu yetmezmiş gibi tammmm ortada yıkıklar var…O harabe de ne diyecekken bir zamanlar en yüksek,en cafcaflı,en güzel binam yıkılmış benim…Meğer geçen günkü gürültü patırtı ordan gelmiş…Etrafta sadece gecekondular kalmış…Çoğu boş…

Bu bahsettiğim yıkık yapıda oturanlar çok elit kişilerdi…En özel kesimden yani…Bina full donanımlıydı…Oturan kişilerin güvenliği ön plandaydı…Yabancı kimse giremezdi o binaya,ayrıca zırhlıydı…Dilenci ya da seyyar satıcı hiçbir şekilde yanaşamazdı…Ayrıca sınırsız kredileri vardı yüreğimin bankasında…Zaten oturan da çok azdı… Giriş katı boştu,kiraya verilirdi…En son kiracı fena çıktı,,,Geleni gideni bitmedi,zaten aldığı gibi bırakmamıştı o katı,eski haline tam anlamıyla gelemedi hiçbir zaman…. Girişin bir üstünde çok cici bir kız otururdu…Çooookkk uzun yıllar oturdu orda tek başına,sonra bir gün haber vermeden çekti gitti…Çatı katında sakin bir aile otururdu…Kimi zaman müzik sesini fazla açarlardı o kadar…Tek rahatsızlıkları buydu,kuru gürültü… Orta kat…. Ahhhh o orta kat… Orta kat binanın ennn güzel yeriydi… O katta gençten bir çocuk otururdu… Çatıdaki aile sesi fazla açsa ev sahibinin rahatsızlığını bir şekilde aza indirirdi… Giriş kattaki kiracı kimse, evi kötü bıraktığında içini o yaptırırdı… Binanın dış cephesini,çevre düzenlemesini hep o üstlenirdi… ‘Sanırım bu binaya ortak edeceğim onu.’ diye düşünüyordu ev sahibi…

İlk terk eden çatıdaki aile olmuş…Sonra o cici kız çıkmış evden…Ama geri geleceğini bilirmiş ev sahibi…Giriş katını saymıyorum,o zaten boştu…Aslında o katı tamamen boşaltıp kapatmayı düşünüyormuş ev sahibi…Duydum ki en son ‘gitmez’ dediği orta kattaki çıkmış…Neden diye sormuş defalarca ama cevap alamamış…Gelir diye düşünmüş ilk başta,bırakmaz demiş ama gelmemiş o çocuk…Artık ev sahibi de beklemeyi bırakmış…

Hal böyle olunca bina boş kalmış… Meğer bütün dengeyi oturanlar kuruyormuş…Bir kat sallansa diğeri devreye girip sarsıntıyı önlüyormuş…Şimdi ise boşluktan yıkılmış…Baktığımda gördüm,bildiğiniz harabeye dönmüş…Nasıl yapar nasıl eder diye düşünürken gözüme takıldı,o ailedeki hanım gelmiş ama uzaktan seyrediyor şimdilik…O cici kız gelmiş,tutmuş bir işin uzundan zaten varlığı yetiyordu… O ortadaki çocuk takmış kulaklığı kulağına arkasını dönmüş gidiyordu…Bağırdı ev sahibi arkasından,’gitme bak bina yıkılıyor’ diye,duymadı…Belki de duydu da umursamadı…Onca zaman apartmanın en güzel,en konforlu katında oturmasına rağmen giderken içi hiç burkulmamış gibiydi…Elleri ceplerinde,ıslık çala çala gidiyordu…Arkası dönüktü göremedim,gözleri yaşlı mıydı değil miydi? Bilmiyorum...

Ev sahibi ahlanıp vahlanma evresini geçmiş…Şimdi ‘ben ne yapacağım’ın derdinde… Oturmuş düşünüyor,tekrar bu apartmanı nasıl inşa ederim diye… Eee ne de olsa 28 yıllık bina,kolay değil haliyle…

Evet içimdeki ağırlığın sebebi buymuş… Şimdi kafatası şehrinin sahibinden ve de dost mu düşman mı bilemediği ‘zaman’dan yardım bekliyor… Adres belli;

İnanç mahallesi,Huzur sokak,Güven apartmanı… KALP/AFRODİT-S

Ya bu arada kalbime sormayı unuttum..Bahçede oynayan çocuğa ne oldu acaba???