Hakkımda

Fotoğrafım
Akıllı geçinen bir deli, ya da deliliğe vuran bir akıllı...İşte orası tam bir muamma olan şahsına munhasır bir kişiliğim esasında....

11 Ağustos 2011 Perşembe

Vukuundan sonradır,olayın intikali...

Şangıııııııııııııııırrrrrr diye bir ses geldi önce…Acıya duyarsızlaştığını düşündüğüm kalbim,aynı şekilde acıdı yeniden ‘Yetmedi mi beni heba ettiğin?’ derken…Aklım,’İyi de arkadaş ilk değil ki…’ diye söylenirken,’güven’ duygusunu yitirmiş olan benliğim en ukala tavrıyla ‘Ben dememiş miydim?’ diyerek böbürlendi bir kez daha…

Kabullenememe,şaşkınlık,hayal kırıklığı bi yandan; bezmişlik,yorgunluk diğer yandan…

Daha önce yakıp yıkmama sebep olan bu durum,şimdi de aynı tepkiyi vermeyi gerektirmiyor muydu?Bir şans daha verilmeli miydi?Ya da o anda çekip gitmeli miydi?Özü aynıydı da hani sonucu hafifletici sebepler taşımıyor da değildi sanki?Öfke kusup rahatlamalı mıydı,sakinliği koruyup çözüm mü araştırılmalıydı? Aklımla kalbimin arasında bu kadar hızlı git-gel yaşanmamıştı daha önce…Sadece bu ‘ilk’ti onunla ilgili…Kendisini özel kılmaya çalışırken sadece bu ilki tattırması çok ilginç değil miydi?

İlk anda bütün bünyemin baştan aşağı yandığını,kan dolaşımımın hızlandığını,her zerremin zangır zangır titrediğini hissettim…Bu git-geller de vücudumun tepkisiyle karışınca ortaya bi hayli dengesiz bi ben çıktı tabii…Bi yandan yaptığından dolayı pişman olduğunu söyleyen bi adam,diğer tarafta buna içten içe inanmayıp susamayan bi kadın…Hayıflanmakta haksız da sayılmam sanırım…Düşünsenize,biri geliyor,güven veriyor ( e insanoğlu güvenmek de istiyor),elini açıp kalbini koymanızı istiyor…Sonra çok geçmeden elinden düşürüp kırıyor…Bu kısır döngü içinde olduğuna mı yanarsın,o insanın bunu yaptığına mı???Başkaları yapsa arkalarından atıp tutan adamın benzer bi durumu sana yaşatmasına mı yanarsın yoksa???

Önce öfke saçtım,sonra dinlemeye çalıştım…Yuttum hissi verdim (ya da ben öyle sandım)… İçim hala acıyor…Bakasım,göresim dokunasım yok aslında…Dudakları zehir geldi,söyleyemedim…Elleri dikenli tel gibi battı,ses çıkaramadım…
Bi şey yokmuş gibi davranmayla geceyi sonlandırdım…Şimdi tekim,daha sakinim,düşünebiliyorum…Kaldırması zor,affı kolay olmayan bi durum esasen…Bundan sonrasında hep bir koca ‘acaba’ dedirtecek bi olay…Yine zamandan medet umulacak elbet…Ama zaman geçtikçe silinir mi,bilinmez…Unutmaya çalışmalı da ben bunu başarabilir miyim,tartışılır…Kendi başıma olayı örtbas edebilir miyim,hiç sanmam…Peki ya ne olacak bundan sonrası?Daha ne kadar oynayabilirim?Daha doğrusu oynamalı mıyım?Yüz-göz olduğum ‘güven’ duygusu tekrardan bana geri döner mi?Dönmezse ne yaparım?Herşeyi bıraktım da asıl ben eskisi gibi ‘o’nu yaşar mıyım????Bilemedim...

Şimdi başladı benim muhakemem…